Didem ve Didem'di Şiirlerinin Şairi Ediz Servan Erdinç

Didem

Aşk çölünün yaktığı, benim en garip âdem 
Küllerim dökülüyor kor saçlarından Didem 
Aklımı kurban eder aramızdaki muhal
Benim gibi hasrettir gözlerine Tac Mahal
Yalnız senin yüzünde, bulutlar hiç kararmaz
Gülünü arayan su sensiz toprağı sarmaz

Yüreğimin ufkunda tutunduğum rehasın 
Görmeyen gözlerime gülümseyen vahasın
Yağmurdan sonra gelen koku gibidir sesin
Dünyama umut veren çiçeklerdir nefesin
Sana meftun olunca tahtından oldu Leyla
Bir tek benimle dindi Mecnun'daki vaveyla

Kalbimin devletinde sensin sevdanın şahı
Kalem olan kirpiğin ancak yapar izahı
Sen bembeyaz bakınca güzeldir her sitare 
Karın koynunda açan kardelenler avare 
İlkyaz gelince seni hatırlatır her çiğdem 
Kendini hep sevdiren dört mevsimdesin Didem

Venüs seni görseydi sana hayran kalırdı
Onu da dayanılmaz engin bir efkâr alırdı
Sen ki Mimar Sinan'ın en muhteşem yapısı
Kumral peri bakışın yeryüzünün kapısı
Sen olmadan su gülmez, çay almaz demini
Bende saklıdır aşkın en mukaddes yemini

Sana hasret karanlık seni düşünür her dem
Varlığın her zindana ferah cihandır Didem
Senden gelir cennetin attığı her hoş adım
Aşkının terennümü olmaktır tek muradım
Sen bütün feryatları dindiren baharımsın 
Aziz bahtiyarlığım, bengisu pınarımsın

Eşsiz güzelliğindir her kitabede gündem
Asırlar sonrasında bile sen varsın Didem
Hüznün poyraz elleri beni boğmasın artık 
Kanayan her yerimde binlerce matem örtük
Rüyalarda bana hep gülen dudağın badem
Seninle uyuyorum, uyanıyorum Didem

Ediz Servan Erdinç

Didem’di

Su gibiydi endamı, kor gibiydi saçları 
Tükenmez sevgisiyle arşın nuru ışığım 
Sinemde dansa kalkar onun parmak uçları 
Berrak buğulu beyaz ellerine âşığım 
Gözleri cennetimin yollarına kademdi 
Sevdanın ilelebet şehrengizi Didem’di

Bakışları ömrüme zemheride bahardı 
Semayı arşınlayan kuşlar meftun sesine 
Dicle’de yüzen yüzü mehtaptan önce vardı 
Güneş ve ay sırayla sığınır sayesine 
Gamzesi abıhayat, dudakları bademdi 
Asi gönlümün aczi, Akdeniz’i Didem’di

Gözleri yıldız yıldız düşlerimde akınca 
Gölgesinde uyurdum en serin uykuları 
Uzardı kirpikleri gözlerime bakınca 
Ellerinden tutardık sımsıcak duyguları 
Sevdakârı Havva’ydı, keremkârı Âdem’di 
Âşıklar diyarının ayak izi Didem’di

Her nefeste verince dertlerime iksiri 
Anılara sığınıp sonsuz hasretle benim 
Gökyüzüne can veren bir güneşin esiri 
Yangınlar ortasında buza kesilir tenim 
Çiy yağdıran gülüşü çölde açan çiğdemdi 
Çarnaçar yüreğimin kalp ikizi Didem’di

Uzayan gölgemizde vakit geçtikten sonra 
Onsuz mısralarımı şiirden kovuyorum 
Gök rengi gözlerini dem dem içtikten sonra 
Sadece onu hâlâ delice seviyorum 
Kadehlere sığmayan en efsunlu bade’mdi 
Masallar ülkesinin peri kızı Didem’di

Ediz Servan Erdinç